◊ Gabrielle, sizinle başlayacağım. Daha kitap çıkmadan bu projeye başlamışsınız. Bu nasıl oldu ve sizi Karim’le bir ortaya getiren şey neydi?
– Gabrielle Tana: Kitabı nitekim yayımlanmadan evvel okuyacak kadar şanslıydım ve bu bayandan büsbütün büyülenmiştim. Tudor tarihini okumuştum lakin onun hakkında nitekim bir şey bilmiyordum. Sonra Karim’in çalışmalarını gördüm ve birlikte yapacak bir şeyler bulmaya takıntılı hale geldim. Onunla tanışmak için Berlin’e gittim ve o esasen senaryoyu okumuştu, ilgisini çekmişti. Ve sonra aslında dünya değişti, COVID oldu ve her şey sahiden durdu. Ancak biz bu mühlet boyunca çalışmaya devam ettik. Aslında Karim, tarihin bu periyodu hakkında hiçbir şey bilmiyordu. 8. Henry’nin kim olduğunu bile bilmiyordu. Yani, o vakti sahiden tarih dersleri yapmak ve yazarlarla çalışmak için kullandık ve bu hakikaten gerçek bir ayrıcalıktı. Böylelikle bahtsız bir durumdan en yeterli formda faydalandık. Sonra hayat olağan sisteme gelene kadar sineması yapabildik.
◊ Karim, sizi bu sinemaya çeken ne oldu?
– Karim Aïnouz: Sanırım beni mevzuya birinci iten şey Gabby ile karşılaşmamdı. Büyük yapımcılarla müsabakam her vakit çok özeldir. Lakin sanırım Gabby ile tanışmamdan sonra beni kıssaya asıl çeken “Catherine” karakteri oldu. Neden daha evvel onun hakkında bir şeyler yapılmadı diye düşündüm. Onun gücü ve bu bayanın ne kadar çağdaş olması ilgimi çekmişti. Bu yüzden, 500 yıl öncesinden bir karakterin bugün mantıklı olduğunu düşünmek çok değişikti.
◊ Kıssa Britanya İmparatorluğu’ndan önceye, Tudor Hanedanı’na dayanıyor… Öyküyü anlatmak istemenizde ‘sömürgeleştirilmiş bir ülkeden’ gelmenizin tesiri var mı?
– Karim Aïnouz: Sanırım bu sineması yapmamın nedenlerinden biri de Avrupa tarafından sömürgeleştirilmiş ülkelerden gelmemiz. Bu yüzden, fikirle flört ederken, bunun bir kesimi da tarihi bu perspektiften yazma isteğiydi. Yazılmış o kadar çok tarih var ki. Biz de sinemanın başında bunu söylüyoruz. Bunu yapabildiğim için hakikaten heyecanlandım. Geldiğim yerden birinin imparatorluğa dönüşecek olan yer hakkında yazdığını düşünmek hakikaten enteresan geldi. Asıl heyecan verici olan, sinemanın geçtiği yılın Portekiz’in Brezilya’yı işgal etmesinden, birinci kere Brezilya’ya girmesinden tam 45 yıl sonra olmasıydı. İngiltere’nin nasıl olduğuna bakma mümkünlüğü beni sahiden çok heyecanlandırdı.
TUDOR DÖNEMİ UZMANLARINDAN DERS ALDIK
◊ Hem Alicia’ya hem de Jude Law’a soracağım, karakterinizi ne kadar müddette araştırdınız?
– Alicia Vikander: Gerçek karakterlere dayandığı için çok fazla bilgi var, geriye dönüp araştırma yapılacak çok şey var. Projeye başladığımda, Jude esasen bir müddettir Karim ile tanışıyordu. Ders vermek için gelen Tudor devrinin uzmanları bir mühlet bizlerle vakit geçirdi. Ve doğal ki, Tudor tarihinde sahiden ne olduğunu bilemeyiz, bu türlü bir sinema yaratmanın hoşluğu de burada.
Karim’le birinci konuşmamdan sonra bu projenin bir modülü olmak benim için çok ilgi cazipti. Bu çift ve münasebetleri hakkında sinema yapmak ve akabinde bu tarihçi yapıtının sahip olduğu hoş renkleri ve görkemli ortamı kullanmak istiyordu. Bu yüzden, hazırlıkların birden fazla provada bu iki insanın nasıl bir ortaya geldiğini anlamaya çalışıyorduk.
– Jude Law: Bütün tarih kitaplarını bol bol okuyarak vakit geçti. Sanırım beni şaşırtan şey, okudukça bütün tarih kitaplarının birebir olgulara sahip olduğunu ve ortadaki boşlukların her tarihçi tarafından farklı yorumlandığını fark etmemdi. Ve bunu kendi stilimizde yorumlayabilmemiz, gerçeklerin tıpkı kalması apansızın özgürleştirici oldu.
8. HENRY’İ ANLAMAK ZORUNDAYDIM
◊ 8. Henry üzere bir ismi oynamak nasıldı? Tarih boyunca çokça eleştirilen bir karakteri oynamak size nasıl hissettirdi?
– Jude Law: Nitekim dürüst olursam, her şeyden evvel, onu bir canavar olarak görülmesinden sorumlu olamam. Onu anlamak zorundaydım. Nitekim de canavar lakin onu bu türlü yargılamak benim işim değildi. İçinde çalıştığımız oyun alanı inançlı olmalıydı. Karim, bu çeşit bir atmosfer yaratmakta şahane bir isim. Alicia olağanüstü bir oyun arkadaşı, bu durumda bir arkadaş, ortak üzere; inanılmaz derecede yürekli ve korkusuzdu. Ancak hatırladığım kadarıyla çok gülüyorduk.
◊ Alicia Vikander, 8. Henry karakterinin karşısında karakteriniz nasıl hazırladınız?
– Alicia Vikander: Catherine epey sıra dışı biriydi, bilhassa başardığı şeyler… Güzel bir anne olarak biliniyordu, kendi ismiyle anılan birinci bayandı. Ayakları yere basan, karmaşık, çok katmanlı gerçek bir insan yaratmam gerekiyordu. Canlandıracağım bu karaktere sahiden sahip oldum. Ayrıyeten onun 500 yıl öncesinden bir bayan olduğunu bilmek epeyce sıra dışı bir histi. Okuduğum kitaplardaki gerçek nüansları yakalamam gerektiğini hissediyordum. Sanırım fantezilerim ve ilhamım nitekim okudukça yeşermeye başladı.
Alicia Vikander, Cannes Sinema Festivali’ndeki galaya oyuncu sevgilisi Michael Fassbender ile katıldı.
Kötü tecrübeler için çok kısa bir hafızam var
◊ Karim, hazırlık sürecinde ne tıp sinemalar izlediniz yahut ne usul kitaplar okudunuz?
– Karim Aïnouz: Çok fazla Rus sineması izledim. “It’s Hard to Be a God” isimli bir sinema çeken Aleksei German isminde bir aktör var ve bu bana sahiden ancak nitekim ilham kaynağı oldu. Gerçek tarihe bakan sinemaları izledim. Onlar geçmişe nostaljik bir biçimde bakmıyordu. Bence bu nitekim kıymetliydi. 1973’te Palme d’Or’u kazanan bir sinema var, “The Tree of the Wooden Clogs”. Çok dokunsal bir kaliteye sahip olağanüstü bir sinema. Onun haricinde epeyce fazla dehşet sineması izledim. “Carrie”yi tekrar izledim.
Bir odada geçen klasik kaygı sineması “The Shining”i de izledim. Zira bu çifti senaryoda hakikaten bir drama üzere görmedim. Bence dramadan çok tansiyon sineması yaptık. Elbette romantik ögeleri da var. Aslına bakarsanız bu, 8. Henry hakkında da bir sinema olmadı. Catherine Parr hakkında bir sinema lakin içinde 8. Henry var. Tek bir karakteri değil, bu çifti anlatmak istedim. Sanırım benim için değişik olan birinci şey buydu.
◊ Hangi sahneleri çekmek sizi daha çok zorladı?
– Karim Aïnouz: Kötü tecrübeler için çok kısa bir hafızam var, onları unutma eğilimindeyim. Yani sıkıntı olan bir şey düşünüp düşünmediğimden emin değilim. Bir kraliyet ailesi hakkında bir sinema yapmıyor olmamız tahminen de bir bütün olarak benim için hakikaten kıymetliydi. Fakat her şeyden evvel bu bir aile hakkındaydı. Yani bu insanların her vakit farkındaydım. Teknik olarak konuşursak, hoş bir saray olan lakin içinde yaşanılmamış bir yere hayat getirmek sahiden değişikti. Tam olarak müze ya da konut olarak kullanılmayan bir yerdi.
Filmde karmaşık lakin duygusal bir sahne vardı. Bu, 1 Mayıs’ı kutladıkları sahneydi. O anın gücünü yakalamak, sahneye yalnızca bir şov olarak bakmamak ve karakterlerin orada eğlendiğini görmeden çekim yapmak nitekim zorlayıcıydı. Ancak muhtemelen artık hatırlamadığım, sıkıntı olan öbür anlar da vardı. Lakin dediğim üzere, hepsini unutma eğilimdeyim. (Gülüyor)
Yorumlar kapalı.