Çatalca’nın Karacaköy’ünde Soyyılmaz ailesi, meskenlerinin altında 1887’de ölen Hrisula Rodaki’ye ilişkin mezar taşını 136 yıl sonra buldu. 25. Selanik Milletlerarası Belgesel Festivali’nde gösterimini yapan Türkiye-Danimarka ortak imali “Rodaki’yi Ararken” sinemasının direktörü Kerem Soyyılmaz ile mübadele, aidiyet, kimlik, yüzleşme, Türkler, Yunanlar, geçmiş, gelecek, kökler üstüne bir söyleşi yaptık.
- Belgeselinizi çekerken yaşadığınız, karşılaştığınız insanların seyahatlerini merak ediyorum.
Bu seyahat evvel ailem sonra köyümüzde yaşayan insanların toprağın altından çıkan mezar taşına karşı ilgili olmadıklarını gözlemlediğimde başladı. Kendimi de katarak geçmişe ilişkin hafızamızı yoklayan bir araştırma olmasını istedim. Aidiyet hissi güçlü, yaşadığı yere çok bağlı olmalarına rağmen politik nedenlerden dolayı meskenlerini terk eden halkların hikayesi.
‘ÇÖPE GİDECEKTİ’
- Hrisula Rodaki kimdi?
Teodor Rodaki’nin ailesi tarafından evlat edinilen, 18 yaşında hastalıktan ölen ve konuta gömülen biri. Nerede yaşadığımızı anlatan tarihi bir eser, bir ayna… Taşın çöpe gideceğini çok yeterli biliyordum. O bizim için çok uzun mühlet yoktu, lakin onu bulduk. Kendisine gerekli saygıyı gösterdik. Bize geçmişimizi öğrettiği için teşekkür edip, müzede kendisini ziyaret edenlere bilgi vermesi için kendisiyle vedalaştık.
- Karacaköy halkının giden ailelerle bağları sürüyor mu?
Birlikte yaşayan beşerler 100 yıl evvel ayrıldılar. İki başka ülkenin paralel boyutta yaşayan, tıpkı olan, bir o kadar da farklı olan insanları onlar. Köyümüzde taşın üzerindeki yazının Yunanca olduğunu bilmeyenler var. Nadiren bir otobüs ziyaretçi gelirse onları buyur edip çay ikram ediyoruz.
- Yönetmen olarak sizin seyahatiniz nasıldı?
Evimizin tarihinin 50 yıl öncesine kadar gitmesi, geçmişimizi bilmememiz beni rahatsız etti. Yanlışsız algılanan bir tarihin bugünü manalı kılmak için gerekli pahaları yarattığını düşünüyorum. Bu yüzden gidebildiğim kadar gitmeye karar verdim. İki ülkede de topluma geçmişe dair anlatılan resmi öykünün kullanım müddetinin dolduğunu farkettim.
‘YEMEĞİMİZ DE MÜZİĞİMİZ DE AYNI’
- Türk ve Yunan halkları ne durumda?
Yaşadığımız büyük sarsıntı felaketi nedeniyle çok üzgünüz. Yunanistan’dan gelen kurtarma grupları, Selanik’te toplanan TIR’lar dolusu yardım materyalleri ve paylaşılan komşuluk hissi ülkemizin içinde bulunduğu politik gündemlerin ne kadar gerçeklikten kopuk olduğunu ortaya çıkardı. Az ileride bekleyen bir düşman umudu üzerine yaratılan güvenlik siyasetleri odaklı popülizm iki ülkeye de bir katkı sağlamıyor. Türk ve Yunan halkı birebir yemeği yiyor, birebir müziği dinliyor birebir melankoliye sahip tıpkı mezar taşına sahip çıkıyor.
Kaynak: Cumhuriyet
Yorumlar kapalı.