Depremzedeye sürgün tehdidi

Depremin merkez üssü Kahramanmaraş Elbistan’da 2 bin 100 bireye mesken sahipliği yapacak ve Müstakil Endüstrici ve İşadamları Derneği (MÜSİAD) tarafından kurulan Elbistan Konteyner Kenti ilçedeki en büyük süreksiz toplanma alanlarından.

Burayı Kurban Bayramı’nda gezmiş ve meseleleri dinlemiştik. Meselelerin giderilip giderilmediğini sorduk, tek ilerleme konteynerlere klima takılması olmuş. Hijyen, paklık gereçleri ayda bir veriliyor. Seçimden sonra birçok yardım kesilmiş. Hanede çalışan varsa şanslısınız gereksiniminizi kıt kanaat da olsa karşılayabiliyorsunuz.

Gelin, “Çocuklarım var, eleştirirsem buradan gönderirler” diyen depremzedelere kulak verelim:

• Tehditsiz günümüz yok. Tenkit yaptığında hangi konteynerdesin, seni daha küçük konteyner kente göndereceğiz diyorlar.
• Okullar kapanana kadar konteyner kentlerde öğretmenler vazifeliydi. Artık camii imamları var. Yardımlar adaletli dağıtılmadı.

‘HER ŞEYİ KESTİLER’

• Üç ay çadırda kaldık. En azından kilitli bir kapımız var diyoruz. Birinci periyot düzgün baktılar fakat seçimden ve bayramdan sonra su bile vermediler. Seçimlerden sonra her şeyi kestiler.
• Kiracı olduğumuz için hakkımız yok. Devlet konteynerleri boşaltıyoruz, dese nereye gideceğiz?

‘KİRALAR UÇTU’

• Ev bulup taşınmak istesek bile kiralar çok arttı. Elbistan’da 8 bin TL’den aşağıya kiralık, sağlam konut yok. Konteynerde nereye kadar kalacağız?
• Seçimlerden evvel ekmek, içme suyu yardımı vardı. Artık bunlara ulaşmak büyük masraf. Yardımların adaletli dağıtıldığını düşünmüyorum.
• Konteyner kentler her imkânı karşılanıp teslim edilecekti. İçinde kap kacak, buzdolabı, halı olacaktı. Geldiğimizde birden fazla şey çalınmıştı. En küçük buzdolabından verdiler. Kendi imkânlarımla büyük buzdolabı almak zorunda kaldım. Küçük olanını idare aldı. Dolaplar üzerimize zimmetli neye dayanarak alıyorlar anlamıyoruz.

‘HİÇBİR ŞEYE PARA YETİŞMİYOR’

• Kaldığımız mesken zelzelede yıkılınca bir müddet Elbistan dışına gittik. Zelzeleden çabucak sonra dağıtılan hiçbir yardımı almadık. Hiçbir şeyim yok. Kıyafetleri, yiyeceği parayla almak zorundayım. Hiçbir şeye para yetişmiyor ki. Zelzele öncesi evimdeki beyaz eşyayı yenilemiştim. Hepsi enkazın altında, hâlâ taksitlerini ödüyorum.
• Bugüne kadar bir biçimde ayakta kaldık. Değerli olan bundan sonrası.
• Çocuğum nişanlı. Düğün yapacağız lakin onlara yeni bir hayat kuracak beş kuruş param yok. Hiçbir geliri olmayanlar nasıl gereksinimini karşılayacak?