Depremzede öğretmen Bülent Can, Cumhuriyet için, ”Yara yarayla kapanmaz, inançlı okullar istiyoruz” başlıklı bir yazı kaleme aldı. Can yazısında, MEB’e meslektaşları ismine davette bulundu.
“KOCA KENT YERLE YEKSAN OLDU”
Can’ın yazısı şu biçimde:
“06.02.2023… Saat 04.17… Tarihin en uzun 90 saniyesi… Doksan saniyede, yani bir buçuk dakikada oldu her şey. Bu bir buçuk dakikada yıkıldı koca koca binalar. Bu bir buçuk dakikada yitip gitti analar, babalar, evlatlar, çocuklar, bebeler… Lisana bile kolay değil, on binlerce can bu bir buçuk dakikada koptu hayattan. Aile aile, hatta sülale sülale öldü beşerler. Koca kent resmen yerle yeksan oldu.
“YETMİŞ İKİ SAAT YALNIZ BIRAKILMAK…”
Çaresizliğin âlâsını yaşadık biz baht yapıtı hayatta kalanlar. Tonlarca enkazın altından gelen, vicdanları kanatan, kulakları sağır eden o imdat çığlıklarına el uzatamamak, lisana kolay yetmiş iki saat boyunca yalnız bırakılmak paramparça etti bizi, isyan ettirdi hepimizi. Lakin isyanımızla, öfkemizle, acımızla ve yitip giden on binlerce insanımızla kalakaldık.
O lanetli günde tüm berbatlıklar bir ortaya gelmiş, dört yanımızı sarmıştı güya. Yalnızca dünyadaki berbatlıklar değil, doğaüstü berbatlıklar de bir ortaya gelmiş, bizim yok olmamız için ellerinden ne geliyorsa yapıyorlardı.
“NE YETKİLİ VARDI NE İŞ BİLEN İNSAN”
Durmak bilmeyen sarsıntılardan can havliyle kendilerini dışarı atanları, dinmek bilmeyen bir fırtına, dolu, şiddetli yağmur ve zifiri karanlık bekliyordu. Pijamayla çıkanların vücutları o doğaüstü kötülüklerin içinde tir tir titrerken, enkazların altından yükselen çığlıklar ruhumuzu paramparça ediyordu. En berbatı ise çaresizlikti. Ne yetkili vardı sokaklarda ne iş bilen insan ne de tonlarca tartıdaki enkazı kaldırabilecek bir iş makinası. Jeneratör, hatta kürek bile yoktu. Yakınlarını kurtarma kaygısına düşenler, tırnaklarıyla kazıyorlardı beton yığınlarını.
“ENKAZDAN BİR KESİM ALIP ONU GÖMECEĞİM”
Yaşanan görüntüler insanı kurtulduğuna hakikaten de utandırıyordu. Yaşananları anlatacak ne söz var hülasa ne renkler çizebilir o görüntüyü. Günler sonra ortaya çıkan tablo tek sözle vahimdi. Sevdiklerinin cesetlerini bulabilenler kendilerini şanslı sayıyordu. Bulamayanlar ise o kanayan ruhlarıyla; “Enkazdan bir modül alıp onu gömeceğim. Onları ziyaret edebileceğim bir mezarları olsun bari” diyorlardı. Bilinenin tersine yalnızca insanlarımız, konutlarımız değil; geçmişimiz, anılarımız, tarihimiz, kıymetlerimiz, hayallerimiz, geleceğimiz, ruhlarımız, bizi biz eden ne varsa elhasıl göçük altında kaldı.
ENKAZ ALTINDA KALAN ÖĞRETMENLER VE ÖĞRENCİLER…
“MEB ACIYI ‘BİRİNCİ DERECE’ YAKINIYLA SINIRLANDIRDI”
Gerçek şu ki sarsıntı bölgesindeki öbür beşerler üzere hayatta kalan tüm öğretmenlerin de meskenleri ya yıkıldı ya da ağır hasar aldı. Akrabaları, dostları, meslektaşları, öğrencileri, komşuları, canları öldü. Yalnızca yakınları, öğrencileri, meslektaşları, dostları değil; ruhları da enkaz altında kaldı. Yalnızca birinci derece yakını ölünce yıkılmaz öğretmen; sevdiklerini, öğrencilerini yitirince de yıkılır. Öğrencileri kendi öz evladından farksızdır öğretmenin zira. Bu durumda bakanlığımızın bizi anlamasını, bize dayanak olmasını, en azından bu bölgede kalmak istemeyenlere ortamını değiştirme hakkı tanımasını beklerdik. Ancak maalesef ki Ulusal Eğitim Bakanlığımız acıyı birinci derece yakınıyla sonlandırmakla yetindi.
“DEPREMZEDE ÖĞRETMENLERE ORTAM DEĞİŞTİRME HAKKI VERİLMELİ”
Acıyı birinci derece yakınıyla sonlandırmakla bakanlık yanlış yapıyor fikrimce. Şu bilinmeli ki yara yarayla kapanamaz. Bu ruh yarasıyla ondan daha fazla yaralı öğrencisine bir şey veremez zelzelenin en acısını, acıların en tarifsiz olanını yaşayan öğretmen. Tüm depremzede öğretmenlere ortam değiştirme hakkı verilmeli.
KOŞULSUZ KURALSIZ TAYİN TALEBİ
Çünkü duygusal bağlılığı bulunan o güzelim öğrencilerinin eksildiği sınıflar, mesai arkadaşlarının o eski sevincinin olmadığı öğretmen odaları mezardan öbür bir mana söz etmez ruhu yaralı öğretmene… Sahiden kayıp jenerasyonlar istenmiyorsa biz depremzede öğretmenlere koşulsuz şartsız tayin hakkı verilmelidir. Bakanlığımızın bizimle ilgili vermiş olduğu kararı gözden geçirmesini diliyorum.
ÖĞRENCİ VE ÖĞRETMENLERİN RUH YAPISI DİKKATE ALINMALI
Peki, bize bu hakkın verilmesiyle iş bitiyor mu? Elbette ki değil. Bize bu hakkın verilmesiyle tüm öğretmenlerin bu bölgeyi terk edeceği yanılsamasına hiç kimse kapılmamalı. Elbet ki öğrencilerini, memleketini, ailesini bırakmak istemeyecek birçok öğretmen de olacaktır. Sağlıklı bir eğitim öğretim süreci isteniyorsa bölgede kalan öğretmenlerin ve öğrencilerin ruh yapılarına uygun eğitim öğretim ortamları oluşturulmalıdır.
“PREFABRİK OKULLAR KURULMALI”
Ölümü yaşarken gören, felaketin âlâsını yaşayan bölge insanı merdiven çıkmaktan korkar oldu. Abartısız hepimiz önemli travmalar yaşamaktayız. Mühendis değilim lakin her ne kadar birtakım okullar ayakta kalmış üzere görünseler de tıpkı şiddetteki öbür bir zelzeleye dayanma olasılıklarının olduğunu düşünmüyorum açıkçası ben. Yalnızca okullar değil, bölgede sağlam bir binanın kaldığına bile inanmıyorum. Yeni facialara sebebiyet verebilecek bir risk alınmamalı fikrimce. Bu ruh yapısı içindeki beşerler, sağlamlığı tartışmalı o betonarme yapılara katiyetle sokulmamalıdır. Tez vakitte prefabrik okullar kurulmalı ve eğitim öğretim bu okullarda yapılmalıdır.
“KENDİNİ İNANÇTA HİSSETMEYEN İNSAN İŞİNE ODAKLANAMAZ”
Tersi bir uygulama “mış” üzere yapmaktan, öğretmenlerimizi ve öğrencilerimizi kendi dehşetleriyle, kendi yazgılarıyla baş başa bırakmaktan öteye geçemeyecektir. Takdir edersiniz ki kendini inançta hissetmeyen hiçbir insan işine odaklanamaz ve öğrencilerimiz yapılacak eğitim öğretimden istedikleri randımanı alamaz. Meğer inançlı bir ortamda kaliteli bir eğitim öğretim almak her insanın hakkıdır. Yüreği öğrencileri için çarpan bir öğretmenin bu davetinin yerini bulmasını ümit etmekten öbür bir şey gelmiyor maalesef ki elimden. Takdir Ulusal Eğitim Bakanlığının ve kamuoyunundur.”
Yorumlar kapalı.