VISION ART PLATFORM’DA İKİ YENİ KİŞİSEL SERGİ

Jacqueline Roditi’nin “Günün En Hoş Saati” isimli ferdî standında yer alan yapıtları; yazın, sıcaklığın ve şefkatin hoşluğuna eşlik eden tanıdık alanlar ve anıları çağrıştırırken, beklenmedik anlarda ortaya çıkan tekinsizliklere, çelişkilere kapı aralıyor. Stant, 22 Temmuz’a kadar galeri yerinin giriş ve birinci katında yer alıyor.
Şule Işık Alev’in “Ötede Bir Şey Yok” isimli şahsî standı ise düş/zihin yerlerini birinci kere izlediğimiz Here You Are!dan Non Plus Ultra!ya yanlışsız sadeleşen, Core serisi ile modüllere ayrılarak, titiz detaycılığı ve kalemi ustalıkla kullandığı desenleri ile bizi yeni düş yerlerine davet ediyor. Stant, 22 Temmuz’a kadar galeri yerinin ikinci katında ziyaretçilerle buluşuyor.

GÜNÜN EN HOŞ SAATİ
Elâ Atakan tarafından yazılan, Jacqueline Roditi “Günün En Hoş Saati” stant metninden alıntı.
İsmini sanatkarın yazdığı ve şimdi yayınlamadığı kitabından alan Günün En Hoş Saat standı, kitabın son sayfasıyla başlıyor. Roditi’nin görsel anlatımı, tahminen de bu sebepten sıklıkla şiire yaklaşıyor ve sanrı ile gerçeklik ortasında bir görünüm ortaya koyuyor. Sanatkarın alışılagelmiş vaktin dışında duran fotoğrafları, bizleri aşina olduğumuz saatlerin uzayarak aktığı yürüyüşlere çıkarıyor. Vakitsiz çöl, gökyüzü, göl, yol görünümlerine; gündeliğin vaktinde yaşayan iç içe geçmiş şefkat dolu vücutlar, anlar eşlik ediyor. Yalnızlık, görüntülerde mevcutken, uykuda kayboluyor.
Sanatçı stantta yer alan görüntü yerleştirmesinde, deniz imgesini kesitler halinde sergileyerek, çoklu olasılıkların
ve karmaşanın dışarıdaki varlığını ve içerideki yalnızlık döngüsünü anlatmak için kullanıyor. Denizin üzerinde
farklı yansımalar ve kaotik sesler imgenin anlık yitimiyle bir anda kesilerek, tabana dalma, içe dönme ve kalp
sesi üzere bir uğultuya bırakıyor yerini.
Tendeki çiller, denizin üzerinde dağılan beyaz dalgalar, gökyüzündeki yıldızlar, su ve ışık yansımaları bizi yaşananlar ile düşlenenler ortasında çelişkiye düşürüyor. Vakti ve yeri kaydırarak gerçekliklerini sorgulatıyor. Ve beklenmedik bir anda, bazen kan, bazen içimize yanlışsız bakan bir göz bizi uyandırıyor.
BULUNDUĞUM YERİM BEN
Saliha Yavuz tarafından yazılan, Şule Parıltı Alev “Ötede Bir Şey Yok” stant metninden alıntı.
Sergi ismini antik bir post-klasik Akdeniz aforizmasından, Cebelitarık boğazının iki yanındaki Herkül Sütunları’nda yazan, gemilere daha uzağa yelken açmamaları için bir ihtar olarak yazılmış olduğu sav edilen Non Plus Ultra!dan ödünç alıyor. Rönesans devrinde antik ideolojinin niyetin ilerlemesi üzerindeki boğucu tesirinin bir metaforu olarak benimsenen kavram latincede “daha ötede, ileride hiçbir şey yok” manasına geliyor. Harikalık, gelinecek son nokta manalarını bahadır bir formda üzerine giyinen işler ile Non Plus Ultra / Ötesi Yok!ta sanatkarın son bir yıldır ürettiği işler ile birlikte Here You Are ve Core serileri yer alıyor.
Hafıza, yer ve yeri kavrama biçimleri üzerine düşünen, üretimini bir zihinsel düşünme pratiğine dönüştüren Şule Işık Alev, Non Plus Ultra!da küreyi üst başlıkta bir yer olarak sunarken, yer ve kişisel hafıza ortasındaki ilişkiyi mevzu edinerek zihin haritaları ve yerleri kurguluyor. Hafızanın kendini bazen ferdî bazen kolektif olarak dışa vurduğu düşlerden, şehirlerden habitat ve mimari modüller gravür detaycılığında yaptığı düş yerlerinde yer alıyor. Dünyanın sürekliliğini, hareketini dışardan izleyici olarak takip ederken, pervane, küre, jiroskop üzere tanıdık formlar ve obje tasvirleri ile devamlı hareket halinde, kendi varoluşları içinde bir dinamizm ile devamlılığı olan, mimari biçimleri, formları birbirinden ayırarak, mimari kurallar dışında bir ortaya getirerek yeni mekansal kurgular öneriyor. Teknik olarak denetimli, zihinsel olarak akışkan bir halla üretiyor. İzleyici olarak bize kendi vaktinin ve yerinin, formunun gerçekliğinde, “akışkan ve denetimli bir varoluş mümkün müdür?” sorusunu sorduruyor.