Fehmi Koru*
İsminde ‘Hıristiyan’ sıfatı bulunan bir günlük gazeteydi Christian Science Monitor (CSM). 1908 yılında Mary Baker Eddy isimli bir bayan tarafından yayınına başlanmış, tarafsız yayın çizgisi sayesinde geniş bir ilgi ve yaygınlık kazanmıştır.
Washington merkezli haberleri ve dış siyaset yorumları için yıllarca benim de yakın takibimde olmuştur CSM.
Mary Baker Eddy bir Hıristiyan cemaatinin başkanıydı. Birden fazla yeterli eğitim almışlardan oluşan cemaat mensupları hastalanınca ilaç kullanmaz, onun yerine sıhhat meseleleri için okuyup güzelleştirdiği inancıyla Eddy’nin kendi İncil’inde not ettiği ayetleri tekrarlayarak güzelleşmeyi beklerler.
Cemaatin ana kilisesi, gazetenin yönetim merkezinin de bulunduğu Boston’dadır, lakin hem ABD’nin değişik eyaletlerinde hem de dünyanın dört bir tarafında, mensuplarının İncil’i ve Eddy’nin yazdığı yapıtları mütalaa edebilmeleri için açılmış okuma salonları bulunur.
Uluslararası olayları yakından izlemeye mühlet gelen, din ile münasebetini sırf bir sayfasındaki yazılarla sürdüren CSM de internet çağının azizliğine uğradı ve artık gazete olarak basılmıyor. Günlük haberler için internet sitesi var, bir de haftalık mecmua olarak çıkıyor.
Eski alışkanlıkla CSM mecmuasına her hafta göz atmadan edemiyorum.
Bu girişin sebebi, CSM’nin son sayısında karşıma çıkan şaşırtan iki yazı.
Meğer Hıristiyan cemaati mecmuasının editörlerinden biri Müslüman bir bayan gazeteciymiş… Mecmua Türkiye’yi de yeniden Müslüman ve yeniden bayan bir muhabir ile izlemekteymiş…
İlginç değil mi?
Derginin o sayısının ‘editörden mesaj’ yazısını kaleme alan Husna Haq, okurlara, şu sıralarda sonuna yaklaştığımız Ramazan ayının kendisi ve ailesi üzerindeki tesirlerini anlatıyor. Sahura kalkılan, birlikte iftar edilen, gece-gündüz dini vecibelerini yerine getiren bir aileymiş onun ailesi.
Yazıyı okuyanların Ramazan’ın özelliklerinden ve Müslüman ailenin o bir ay içerisinde yaşadığı manevi zenginlikten etkilenmemesi mümkün değil.
Ben hem o yazıdan hem de müellifinin bir Müslüman bayan olmasından etkilendim.
Dergiye İstanbul’dan yazan Fariba Nawa Afgan asıllı bir gazeteci. ABD’de bir müddet yaşadıktan sonra, hem mesleğini sürdürmek hem de iki kızını büyütmek üzere gelip İstanbul’a yerleşmiş. 7 yıldır ortamızda Fariba Hanım. Mecmuada çıkan yazısında İstanbul’da başından geçen ve ağlamasıyla sonuçlanan bir taksi seyahatini anlatıyor.
Yıllardır burada yaşıyor ve kaygısını anlatacak kadar lisanımızı de biliyor, lakin o malum soruya -“Nerelisin?” sorusuna- muhatap edilip Afgan olduğu anlaşılınca karşıt bakışlara maruz kaldığı anlaşılıyor.
“Sadakatimi kelamlı olarak da ispat etmem gerekiyor Türkiye’de” diyor yazısında.
Nedeni muhakkak: Suriyelilerden sonra ülkemizdeki en kalabalık mülteci küme Afganlar…
“Yaklaşan seçimler mültecilerin problemlerini daha da büyüttü; zira neredeyse bütün partiler mültecilere karşı ve onları ülkeden göndermek politik açıdan tanınan bir konu” diyor.
Verdiği bilgiye nazaran, ülkemizde kayıtlı 200 bin kadar Afgan var; onlardan 144 bini süreksiz mülteci statüsünde, bir Batı ülkesinin kendilerini kabulünü bekliyorlar. “Suriyelilerden çabucak sonra en fazla gaye alınanlar biz Afganlarız” diyor. Sarsıntı günlerinde toplumsal medyada yaygın sirkülasyona girmiş, uyduruk olduğu resmen duyurulmuş olmasına karşın pek çok insanın hakikat sandığı, Afgan mültecileri zelzele bölgesinde hırsızlık yapar gösteren bir görüntü varmış…
Fariba Hanım’ın bindiği taksinin sürücüsü de o görüntüden etkilenenlerden biri çıkmış.
Uzun uzun huzursuzluğunu anlatınca, Fariba Hanım da dayanamayıp, “Bizler hırsız değiliz, sarsıntıda bizler de öldük” demiş…
Sonra da evvel kendisini ağlatan akabinde da taksinin sürücüsünü duygulandıran konuşmalar geçmiş aralarında…
Cep telefonunu çıkarıp zelzelede hayatını kaybetmiş tanıdığı Afganların fotoğraflarını sürücüye göstermiş Fariba Hanım. Muhammed Emin Kaderi’nin ailesi onlardan. Aile 2017 yılında Afganistan’ın kuzeyinde patlak veren savaş sırasında ülkeyi terk edip Türkiye’ye gelmiş. Niyetleri daha evvel de yaşadıkları ABD’ye gitmekmiş.
Türkiye’ye gelip ‘geçici mülteci’ olarak kayıtları yapılınca tıpkı durumdaki pek çok Afgan üzere o aile de bir Anadolu kentine gönderilmiş.
Afgan Bahtı ailesi nasibine Adıyaman düşmüş.
Kaderi’ler, Muhammed Bey’in New York’ta yaşayan Amerikan vatandaşı kardeşi Şerif Kaderi’nin yanına gitmek üzere ABD’ye gerçek yola çıkmalarından yalnızca sekiz gün evvel yakalanmışlar Adıyaman’ı da vuran zelzeleye.
Muhammed ve iki kızı -10 yaşındaki Bahar ile Feriha– enkaz altında kalıp vefat etmiş. Eşi Meryem Amini ve iki çocukları enkazdan sağ çıkarılmışlar lakin her biri artık yürüyemeyecek haldeymiş. Bayanın iki bacağı kesilmiş, oğlu üç yaşındaki Süheyl’in de tek bacağı. 10 yaşındaki Lale için tabipler bacağını kesme konusunda karar aşamasındalarmış.
“Sağ kalanlar Ankara’da tedavi gördükleri değişik hastenelerde ailenin öteki yarısının artık yok olduğundan habersizler” diye anlatımını bitiririyor Afgan gazeteci.
Bu anlatımdan sonra kendini tutamamış hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamış Fariba Hanım.
Adının Burak olduğunu öğrendiği sürücünün de hislendiği anlaşılıyor. Müşterisine kağıt mendil verdiği üzere evvelki kelamlarından ötürü özür de dilemiş.
“Gözyaşlarımın sebebi Burak’ın kelamları değildi yalnızca” diyor Afgan gazeteci ve akabinde insanları ülkesinden kaçacak hale getiren gelişmeleri sıralıyor.
Yazısı şöyle sonlanıyor:
“Gideceğim yere geldiğimde ağlamam dindi. Burak’a ortalarında yaşayan mülteci Afganların da Türkiye’nin dilek ettiği üzere buradan ayrılmak istediklerini söyledim. Gitmek istiyorlar ancak bir Batı ülkesi onları kabul edene kadar araftalar. İnşaatlarda yahut tarlalarda Türklerin razı olmayacağı kadar düşük fiyatlarla çalışıyorlar.”
Burak da ona kendisinin ve kendisi gibilerin çektiği ekonomik zahmetleri hatırlatmış ve bayanı uğurlarken de, dudaklarından şu cümle dökülmüş: “Türkiye benim olduğu kadar sizin de ülkeniz.”
Hislendiğimi gizlemeyeceğim. Hislendim.
Bayrama az kala, Hıristiyan cemaatlerinden birine ilişkin mecmuada editörlük yapan Müslüman bir bayan gazetecinin, yerleştiği yabancı ülkede, Ramazan ayında yaşadığı manevi hissiyatı okurlarıyla paylaşan yazısı ile tekrar bir Müslüman gazetecinin, tıpkı mecmuada, Türkiye izlenimlerini aktardığı yazısıyla karşılaşmak beni oldukça düşündürdü.
Sizler de düşünün istedim.
*Bu yazı fehmikoru.com adresinden motamot alınmıştır.
Yorumlar kapalı.